Τι είναι η νόσος Peyronie και πού οφείλεται;
Η νόσος Peyronie είναι μια καλοήθης κατάσταση που χαρακτηρίζεται από προοδευτική κάμψη (γωνίωση) του πέους λόγω δημιουργίας μιας πλάκας στο σώμα του πέους.
Συνήθως εμφανίζεται σε άνδρες άνω των 40 ετών σε ποσοστό περίπου 3-9%.
Είναι αγνώστου αιτιολογίας και πιστεύεται ότι σχετίζεται με μικροτραυματισμούς του πέους κατά τη σεξουαλική επαφή στα πλαίσια μιας αυτοάνοσου διαδικασίας.
Ποια είναι τα συμπτώματα;
Ο ασθενής ξαφνικά αρχίζει να νοιώθει πόνο κατά τη στύση, παρατηρεί κάμψη στο πέος του (κυρίως προς τα πάνω αλλά και δεξιά ή αριστερά) και ψηλαφά σκληρία σε κάποιο σημείο του πέους του. Αυτά είναι τα συμπτώματα του πρώτου σταδίου της νόσου. Στο επόμενο στάδιο, ο πόνος υποχωρεί, η πλάκα είναι πλέον ψηλαφητή, ενώ η κάμψη του πέους έχει πλέον σταθεροποιηθεί. Η γωνίωση του πέους μπορεί να είναι τέτοιου βαθμού ώστε να καθιστά δύσκολη τη σεξουαλική επαφή, επηρεάζοντας σε σημαντικό βαθμό την ψυχολογία των σθενών.
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Από τα πρώτα σημάδια της νόσου ο ασθενής θα πρέπει να απευθύνεται στον ουρολόγο. Ο ουρολόγος θα λάβει το ιστορικό του ασθενή, θα τον εξετάσει για αναγνώριση της πλάκας και πιθανώς να ζητήσει και κάποιον απεικονιστικό έλεγχο, όπως υπερηχογράφημα πέους και triplex των αγγείων του πέους. Χρήσιμες, πολλές φορές, είναι φωτογραφίες του ασθενή που δείχνουν το βαθμό της κάμψης του πέους σε στύση.
Ποια είναι η θεραπεία της νόσου Peyronie;
Η θεραπεία της νόσου είναι φαρμακευτική και χειρουργική. Η φαρμακευτική θεραπεία ενδείκνυται για το αρχικό στάδιο της νόσου, δυστυχώς, χωρίς πολλά αποτελέσματα. Σύμφωνα με νεότερα δεδομένα, η εφαρμογή κρουστικών κυμάτων στην περιοχή της πλάκας στο σώμα του πέους φαίνεται να έχει κάποια αισιόδοξα αποτελέσματα. Εφόσον η βλάβη γίνει μόνιμη, τότε απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση. Πάντως, για να προβεί κάποιος σε χειρουργείο, θα πρέπει να έχουν παρέλθει τουλάχιστον 6 μήνες από τη σταθεροποίηση της κάμψης του πέους. Γενικά υπάρχουν τρεις χειρουργικές λύσεις. Στην πρώτη, αφαιρείται τμήμα ιστού από την αντίθετη πλευρά της κάμψης, με αποτέλεσμα να γίνεται πάλι ευθύ. Ωστόσο, έχει ένα βασικό μειονέκτημα, ότι μικραίνει το μήκος του πέους κατά 1-1,5 εκ. Στη δεύτερη, αφαιρείται η πλάκα και χρησιμοποιούνται μοσχεύματα (συνθετικά ή βιολογικά), χωρίς να μικραίνει το πέος, αλλά μπορεί να επηρεαστεί η στυτική λειτουργία. Τέλος, σε ασθενείς με συνυπάρχουσα στυτική δυσλειτουργία είναι δυνατή η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης.